TEKRARDAN MERHABA

 Merhaba, 27 yaşımda kendimi bulma yolculuğumun ilk satırları ile sizlerleyim. Buradayım çünkü hayatımın "aslında ben bundan fazlasını da yapabilirim, içimde sanki ortaya çıkmayı bekleyen daha büyük bir potansiyel var" gibi düşünmeye başladığımız dönemdeyim. Aslında kendimi bildim bileli hep farklı ya da fark yaratmak isteyen biri olarak tanımladım fakat bu farkı yaratmak için kişisel deneyimlerimi ve düşüncelerimi daha geniş kitlelerle paylaşmak belki aynı duygudaşlıkta olduğumuz insanlarla bağ kurarak yapmam gerektiğini biliyor hatta zaman zaman bununla ilgili girişimlerde bulunuyor daha sonra ise yarıda bırakıyordum. Çünkü korkuyordum. Sizin de hiç " ya ben hayatımı iyilestirebilirim,memnun olmadığım şeyleri değiştirebilirim" dediğiniz ya da "kendimi robotlaşmış bu sistemin dışına çıkarabilirim, belki kendi hikayemi yeniden kendim yazabilirim" dediğiniz zamanlar oldu mu?

Birçok kişinin bu soruya "evet" cevabını vereceğini hissediyorum nedense. Peki buna rağmen neden değişimi başlatacak eyleme geçmiyoruz? Az önce söyledim ya. KORKU! Değişim korkutucudur, güvenli olan ise standart, rayında giden belki de benim "robotlaşmış sistem" dediğim şeydi. Ya da bize atalarımızdan kalan "yaşamını devam ettir, güvenli alanda kal" dürtüsüdür. Çünkü değişim belirsizliktir. Neden atalarımız bizler için "İnsan yedisinde ne ise yetmişinde de o'dur" cümlesini kurmuşlardır sizce? Çünkü insanların değişimden korktuklarını hatta değişime direnç gösterdiklerini gözlemlemişlerdir. Tabi bu sadece benim yorumum.

Evet, ben de korkuyorum fakat bir şeyleri değiştirmem gerektiğini içten içe hissediyor ve bunun için harekete geçme zamanımın geldiğini düşünüyorum. Bu yüzden  kendi not defterlerime yazdıklarımı burada yayınlamaya karar verdim. Kendimi duyurmaya karar verdim.

Ve evet, yol uzun, meşakkatli fakat bir yandan da zaruri.

Sevgiyle...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ACI

Canı yandığında bambaşka bir insana dönüşüyor musunuz sizde? Kalbinizin daha katı olduğunu,bir anlık acıma duygunuzu vicdanınızı yitirdiğinizi hissediyor musunuz? Yıllarca canı yanmış bir insanın yapabileceği başka bir şey var mıdır ki sanki? En çok sevdiklerimiz tarafından terkedilip yalnız kaldığımızda güvenimiz kırılmamış mıydı zaten? Denizin ufuk noktasında bir yerlerde gibiydik adeta. Varla yok arası bir şey.. Ya da var ama yalnız,uzak.. Güven denilen bu duygu ne tuhaf bir his aslında. Her zaman pamuk ipliğine bağlı. O ipliklerden biri koptuğunda artık hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. Kırıldığıyla kalıyor insan.. Elinden bir şey de gelmiyor. Her şeyin bittiğini sanıyor ama yine sabah oluyor ertesi gün yine güneş doğuyor.. Her şey devam ediyor. Sadece geriden yetişmeye çalışan işte bu acı içindeki insanlar oluyor. Ya da belkide hayat bunlar olmadan yaşanması mümkün olmayan bir süreç.. O kazık en az birkez yenilecek,varoluşsal sancılar çekilecek,terkedilecek ve ihanete uğrayacaktık a...
Devamı

Çırpınışlar

Kara bulutlar geçerken üstümüzden beyaza olan hasret dolar göğsümüzün en derinlerine. Kışı beklersin, kış gelir ve sonra ondan da sıkılırsın. Sabah olur akşam olsun dersin ve böylece bir günü heba ettiğini fark etmezsin bile çoğu zaman.. Bazı geceler sabahları zor edersin o gece hiç bitmicek sen o güneşin doğuşunu sanki bir daha hiç göremeyeceksin gibi,delicesine beklersin sabah olmasını.. Yağmur yağar kar yağmasını istersin,kar yağar güneş açsın dersin. Ruhunun huzursuzluğunu bunların hiçbiri geçiremez yine de.. Ümit edersin yine de varoluşunun dünyaya inat olması gibi,yaşamaya inat edersin zorlarsın. Belki bir gün mucize beklemeyi bir kenara bırakırsın. Birgün,günü o gün hatrına yaşamayı öğrenirsin belki de.. Güneş farklı güzel gelir. Bacadan çıkan duman ya da yağan yağmur, karabulutlar... Bitsin diye değil de içindeki mezarlıkların çiçeklerle donatmak için yaşarsın bir gün. Elbet bir gün.
Devamı

BEKLENTI

Kabul etmesem de çoğu zaman çok şey bekliyordum hayatın kendisinden. Herkesin aksine bunun bir hata olduğunu biliyorum. Uzun süre önce sürekli Tanrı'ya bir şeyler için yalvarmayı bırakmıştım zaten. Yaşam mücadelesi içindeki her varlığa yardım eli uzatmadığı gün hem de. En çok da bu yüzden kızıyorum kendime,beklentilerime ve de mükemmeliyetçi tavrıma. İnsan olduğumu unutup aşkın bir varlıkmışım gibi davranıyorum kendime de çoğu zaman. Sanki her şeyin en doğrusunu yapmak zorundaymışım gibi. Yapamadığım kesindi. Sorun yalnızca iç hesaplarımda,kafamdaydı.
Devamı