Her gün aynı şeyleri yapmanın verdiği daraltı mıydı yoksa gerçekten artık hiç umut yok muydu hayatıma dair? Ne en yakınım artık en yakınımda ne en çok sevdiğim artık en çok sevdiğim. İyi değilim. Biliyorum. Ne kadar basit bir cümle değil mi? İyi değilim. Oysa bir hayatın özeti yatıyordu iki sözcüğün altında. Ölü bir ruh acıya alışmış bir beden ve mutluluktan korkan bir zihin yatıyordu bu iki sözcüğün altında. Dahası, ne olur beni çıkar bu hayatın karmaşıklığından ne olur bırakma beni karanlıkta diyordu bu iki sözcük. Halbuki çok basmakalıp iki sözcüğün yan yana gelmesiydi insanlar için, her gün duyduğum istisnasız bir cümle.. Ne kadar tuhaf.. İyi değilim dediğinde ciddiye alınmamak. Ne kadar tuhaf acıları kıyaslamak ve ne kadar acınası.. Acınası dünya, acınası insanlık ve acınası hayatlar.. Şimdilerde benim psikolojisi bozuk olan. Varoluşsal boşluğun içinde sürüklenirken ötekileştirilen, ama ne anlamı var ki bunun. Neyi kime anlatabiliyorduk ki nasıl anlatabilirdik? Biz anlatabildiğimiz kadar onlar da anlayabilecekleri kadar varlardı bu hayatta ben ise beni sevdiğin kadar..

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Canı yandığında bambaşka bir insana dönüşüyor musunuz sizde? Kalbinizin daha katı olduğunu,bir anlık acıma duygunuzu vicdanınızı yitirdiğinizi hissediyor musunuz? Yıllarca canı yanmış bir insanın yapabileceği başka bir şey var mıdır ki sanki? En çok sevdiklerimiz tarafından terkedilip yalnız kaldığımızda güvenimiz kırılmamış mıydı zaten? Denizin ufuk noktasında bir yerlerde gibiydik adeta. Varla yok arası bir şey.. Ya da var ama yalnız,uzak.. Güven denilen bu duygu ne tuhaf bir his aslında. Her zaman pamuk ipliğine bağlı. O ipliklerden biri koptuğunda artık hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. Kırıldığıyla kalıyor insan.. Elinden bir şey de gelmiyor. Her şeyin bittiğini sanıyor ama yine sabah oluyor ertesi gün yine güneş doğuyor.. Her şey devam ediyor. Sadece geriden yetişmeye çalışan işte bu acı içindeki insanlar oluyor. Ya da belkide hayat bunlar olmadan yaşanması mümkün olmayan bir süreç.. O kazık en az birkez yenilecek,varoluşsal sancılar çekilecek,terkedilecek ve ihanete uğrayacaktık a...
Devamı
Kabul etmesem de çoğu zaman çok şey bekliyordum hayatın kendisinden. Herkesin aksine bunun bir hata olduğunu biliyorum. Uzun süre önce sürekli Tanrı'ya bir şeyler için yalvarmayı bırakmıştım zaten. Yaşam mücadelesi içindeki her varlığa yardım eli uzatmadığı gün hem de. En çok da bu yüzden kızıyorum kendime,beklentilerime ve de mükemmeliyetçi tavrıma. İnsan olduğumu unutup aşkın bir varlıkmışım gibi davranıyorum kendime de çoğu zaman. Sanki her şeyin en doğrusunu yapmak zorundaymışım gibi. Yapamadığım kesindi. Sorun yalnızca iç hesaplarımda,kafamdaydı.
Devamı
Yazmaktan kaçmanın anlamı büyük bende. Bu bir nevi kendi düşüncelerimden kaçışım. Boğulacağımı düşündüğümden belki de.. Düşünceler içerisine girdiğimde karlar yağmurlar yerine küller yağıyor başımdan aşağı.. Aslında kaçamıyoruz dimi? Ne büyük çelişki. Çaresiz kalmak böyle bir şey belki de gitgeller içerisinde yaşamak. Kurtutulamamak kurtulacağını sanarak.. Mutluluk beklerken kendini mutsuz etmek ve fazlası..
Devamı