Varoluşsal Sancılar

İnsanları dinlemekten sıkıldığımı fark ediyorum bu aralar. Kendi iç sesimi bile dinlemediğimi hesaba katınca pek de tuhaf gelmiyor aslında bu bana. Gözlerim hep farklı bir şeyler arıyormuş gibi, ne aradığını ben bile bilmesem de bunu fark etmesi pek de zor olmuyor. Yaprakların yeşilliğinin koyuluğuna dalıyorum bu aralar anlamsız bir şekilde. Saksıların kiremit rengine... Karanlıklara dalıyorum. Boşluklara. Bir yanım soyutlamaya çalışıyor kendini bu yaşamsallıktan,bir yanım ise hala bir umut arıyor tutunacak. Bu git geller içerisindeyken bir de her şey normalmiş gibi yapmak zorunda olmak canımı sıkıyor. Belki de adına "depresyon" dediğimiz olayın içerisine sürüklemek istiyor beni bir yanım delicesine. Bir yanım ise yalnızca sorumluluklarına tutunarak varlığını idame ettiriyor. Dönem dönem içerisine girdiğim umursamaz tavırların, tekrardan bütün bedenime yayıldığını hissedebiliyorum. Yalnızca ben varım. Ben ve kendim. Lakin bu bencillik anlamındaki bir "ben" değil. Ke...