Varoluşsal Sancılar

Yazmaktan kaçmanın anlamı büyük bende. Bu bir nevi kendi düşüncelerimden kaçışım. Boğulacağımı düşündüğümden belki de.. Düşünceler içerisine girdiğimde karlar yağmurlar yerine küller yağıyor başımdan aşağı.. Aslında kaçamıyoruz dimi? Ne büyük çelişki. Çaresiz kalmak böyle bir şey belki de gitgeller içerisinde yaşamak. Kurtutulamamak kurtulacağını sanarak.. Mutluluk beklerken kendini mutsuz etmek ve fazlası..

Kabul etmesem de çoğu zaman çok şey bekliyordum hayatın kendisinden. Herkesin aksine bunun bir hata olduğunu biliyorum. Uzun süre önce sürekli Tanrı'ya bir şeyler için yalvarmayı bırakmıştım zaten. Yaşam mücadelesi içindeki her varlığa yardım eli uzatmadığı gün hem de. En çok da bu yüzden kızıyorum kendime,beklentilerime ve de mükemmeliyetçi tavrıma. İnsan olduğumu unutup aşkın bir varlıkmışım gibi davranıyorum kendime de çoğu zaman. Sanki her şeyin en doğrusunu yapmak zorundaymışım gibi. Yapamadığım kesindi. Sorun yalnızca iç hesaplarımda,kafamdaydı.

Boş olduğu ilk fırsatta alıyordu kalemi eline. Anlatıyordu içinin karanlığını boş sayfalara. Son zamanlarda ağlayamıyor olmanın tuhaf hüznü içerisindeydi. Ruhu bedeniyle bir savaş halindeydi sanki. Bedeni ayaktayken ruhu ölmüş gibiydi. Ne yapacağını bilmemenin getirdiği çaresizlik içerisinde boş kahkahalar atıyordu etrafındakilere,yalnızlığını ve içindeki karanlığı saklamak istercesine.. Belki kaçamazdı içindeki karanlıktan saklanamazdı da. Zaten insan hiç kendinden saklanabilir miydi? Ama kurtulabilirdi belki de karanlığından,belki de?